ترک می خو رد
ارتفاع شیشه ای
از گمان بین ما
من٬ شکسته می شوم
در غبار روزنه ای محو،
حس خفگی
در حباب ها
فکر من نه!
جرم هوا بود
در انهدامی آشکار
در حنجره ی باد
آنجا که دم هایم
حبس شدند
در فریاد نفس ها
تا وجود در هم شکسته ی من
پشت این ارتفاع خاک شود.
« نسرین موحدیان »
« مجمومه شعر عابران سنگدل »