آبی
گلبرگهای چادرت
آسمانی میکند
پرواز را
تا، من
درسجاده ی باور
بالهای قنوت را
گشوده
برای اوج گرفتن
با التماس دل
تعظیم کنم
به تو ...
بانوی بی توقع
« نسرین موحدیان »
« مجمومه شعر عابران سنگدل »
هدیه می دهند
لحظه های نا خوانده
در تولد تارهای سپید
نقش روزگار
به چهره ی غارت زده.
این قدم های لرزان
ردپای تسلیم شدن است
در گیر و دار ثانیه ها
و دایره ی تقدیر
در حاکمیت
قانون فرسودن
« نسرین موحدیان »
« مجمومه شعر عابران سنگدل »
ابرها واسطه اند
طوفان را
از چشم آسمان می بینم
وقتی
با تمام سادگی
زیر چتر پلک ها
قطره ها را می شمارم.
« نسرین موحدیان »
« مجمومه شعر عابران سنگدل »
در حس خشک باغ
نهالی رشد نخواهد کرد
وقتی بهار
آنسوی پرچین های سنگی
لابه لای درختان
انکار شده
بی آنکه
یک شکوفه
باورش کند.
« نسرین موحدیان »
« مجمومه شعر عابران سنگدل »
پیچید
در تن لحظه ها
پیچک های انتظار
در پراکندگی برگ هایی
که رویشان پاییز حک بود.
خسته از فاصله ها
در وسعت دشت
ابرها
سایه هایی گستردند
که شاید دلیل
فصل سردند.
« نسرین موحدیان »
« مجمومه شعر عابران سنگدل »